Patrick 
Patrick 
Stad / Streek
- Bangkok
- Phuket
- Koh Racha
Hotels:
Klik hier voor de foto’s.
Reisverslag
Omdat we nog nooit samen naar Thailand zijn geweest werd dat de hoogste tijd. Na allerlei ideeën bekeken te hebben, er is immers zoveel te bekijken in Thailand, is het plan uiteindelijk rond. We gaan eerst een aantal dagen naar Bangkok, dan vliegen we naar Phuket waar we een paar dagen verblijven in Patong, het echte toeristengedeelte en dan met de boot naar Koh Racha, een onbewoond bounty-eilandje met een gloednieuw villa-hotel. Dan weer terug met de boot naar Phuket voor nog 1 nachtje en dan rechtstreeks met vliegtuig terug naar Bangkok en door naar Amsterdam.
We vertrokken met China Airlines, zonder vertraging en hadden een geweldige vlucht (in zoverre je met het vliegtuig reizen geweldig kunt noemen uiteraard). Maar we vlogen business-class en dat was zijn geld helemaal weer waard. Brede stoelen, veel beenruimte, een echt groot kussen en dekentje, volop keuze uit allerlei maaltijden en een toiletkit met slippers, oogkapjes en alles wat er bij hoort. En toen een klein kindje begon te huilen een paar stoelen voor ons werden er ook gelijk oordopjes uitgedeeld. Wat wil een mens nog meer. De vlucht zou 11 uur duren, maar schijnbaar had de piloot wat kolen op het vuur gegooid want het duurde maar 10.15. Vervolgens door de douane en bij de kofferband zagen we gelijk al onze koffers (businessclasspasagiers krijgen het eerst hun koffer :)) en
konden we naar buiten. Daar werden we opgewacht door een meneer met een bordje met onze namen en werden we naar een busje begeleid dat ons rechtstreeks naar het hotel bracht. En zo stonden we rond 9 uur ‘s ochtends (plaatselijke tijd), ofwel 3.00 uur thuis-tijd, in onze kamer voor drie dagen. Het hotel is waanzinnig. Het is supermodern, je zakt tot je enkels in de vloerbedekking, en ziet er prachtig uit. We voelden ons gelijk thuis. Het hotel is van de Westin-keten en maakt vooral reclame met hun ‘ heavenly bed’ , het hemelse bed, dat iets aparts zou moeten zijn.
Nu, ik moet toegeven dat we nog nooit zo lekker hebben geslapen. We kunnen ook kiezen uit 6 soorten kussens (b.v. met ganzeveren, of van rubber, of anti-allergenisch etc.). Omdat we toch wel moe waren (het was tenslotte voor ons 3.00 uur snachts zijn we eerst maar eens gaan slapen. We hadden de wekker op 14.30 plaatselijke tijd gezet (8.30 uur nederlandse tijd) maar het bed was zo lekker dat ik toch wel moeite had om er uit te komen. Maar ja, de stad riep en Patrick ook, en we hebben al zo weinig tijd, dus hoppetee, douchen en op pad. We hebben eerst de buurt van het hotel verkend en zijn toen naar het skytrain-station gelopen. Dat is een soort metro, maar dan boven de grond. Daarmee zijn we naar de rivier gereden en hebben bij de aanlegsteigers gekeken waarvandaan we morgen de oude stad gaan verkennen. Omdat de laatste boot rond een uur of zes vaart, hebben we het risico maar niet gelopen dat we midden op de rivier vast zouden komen zitten en de rest moesten zwemmen en zijn we maar een eindje gaan lopen. Even in de lobby gezeten van het Shangrila-hotel omdat dat een van de mooiste hotels van Bangkok moet zijn (wij vinden het onze toch veel mooier :)) en toen hebben we een taxi genomen naar Chinatown. Dat was echt fascinerend, de levende kreeften, de onbestemde delen van wat ooit beesten zijn geweest, de chaos en drukte, geweldig. Heel Chinatown zat buiten te eten op plastic stoeltjes terwijl overal buiten werd gekookt, de walmen, de drukte, het verkeer, je weet niet wat je ziet. We zijn met gevaar voor eigen leven overal tussendoor gebanjerd en hebben het zonder kleerscheuren overleefd. Ik verwachtte vooral de pongel met horloges en t-shirts (Chinatown voor toeristen) maar dat hebben we niet gezien, we hebben alleen Chinatown voor Chinezen gehad, wat veel leuker en echter is. Rond een uur of zeven leken alle Chinezen uitgegeten te zijn (de chaos van vieze borden en afvaleten was alleen nog maar nog groter) en op weg naar Studio Sport. Het werd tenminste een stuk rustiger op straat. Daarom hebben we ook maar een taxi genomen en zijn we terug gegaan naar het hotel om daar de buurt nog even verder te verkennen.
We waren daar nog maar heel even mee bezig toen we aan de overkant van de weg een internetcafe zagen waar we naar binnen zijn gegaan. Het is er supernetjes, lekker geairco’t en we betalen 1 baht per minuut (ofwel 2 eurocent per minuut). Dat is te doen 🙂
Daarna zijn we toch maar wat gaan eten bij een Italiaan hier vlak bij, we zijn tenslotte in Thailand, dus dan ga je naar de Italiaan :)) Na een heerlijke pizza zijn we terug gegaan naar het hotel. Daar zijn we nog even op de 25e verdieping een kijkje gaan nemen in de bar. We kwamen in een wereld terecht die we nog helemaal niet kenden: de karaoke-cultuur. Allerlei Thai’s die daar om beurten het hoogste lied zongen. Er waren ook echt regels zoals: bij een tafeltje met 1 persoon, maar 1 liedje, tafels met 2-3 personen maximaal 2 liedjes achterelkaar etc. Ik neem aan dat wanneer een Thai eenmaal de microfoon heeft hij hem niet makkelijk meer loslaat. Maar er was bijvoorbeeld ook een vader, moeder en dochter, en vader (van toch wel bijna 60) stond voortdurend uit volle borst te zingen (zo vals als een kraai) :)) En wij maar beleefd klappen met zijn allen 🙂 Wij hebben de eer toch maar overgelaten aan de andere aanwezigen, maar het was een ervaring en we hebben erg veel lol gehad.
Dag twee in Bangkok
De volgende dag zijn we na het ontbijt met de Sky-train naar de pier gegaan waar we een dagkaart hebben gekocht voor de boot over de rivier. Er zijn allerlei aanlegsteigers waar je dan steeds op- en af kunt stappen. We wilden eigenlijk naar pier nr. 10, maar het beviel zo goed op de boot dat we gewoon tot het eindpunt zijn blijven zitten. Daar zijn we weer omgedraaid, om dan op de terugweg alsnog bij pier 10 uit te stappen ,maar het beviel nog steeds zo goed dat we weer tot het beginpunt zijn blijven zitten. Daar zijn we snel overgestapt zodat we weer richting pier nr. 10 zijn gevaren. Voortschrijdend inzicht deed ons uiteindelijk besluiten om op pier 8 uit te stappen wat we ook hebben gedaan. We hadden inmiddels onze 75 baht (1,50 euro) er wel uit die de dagkaart kostte (en dat was ook nog inclusief een boekje met plattegrond, een gratis flesje water en het verhaal van de gids (wanneer u links kijkt, ziet u rechts niets :)) Pier 8 was de pier om Wat Pho te bezoeken (een groot tempelcomplex). Toen we daar zo stonden kwamen we in gesprek met een man van de bank die even buiten een luchtje schepte. Die raadde ons aan om vooral ook naar de tempel van de Lucky Buddha te gaan want die is maar 1 dag per jaar open en dat was toevallig net vandaag. Ook moesten we vooral naar de gouden berg gaan en het exportcenter voor goedkoop goud. Hij wist ook nog wel een taxi te regelen die ons voor 50 baht (1 euro) zou rondrijden. Omdat de goede man er zelf niets bij te winnen had, denk ik nog steeds dat hij het allerbeste met ons voor had, en we hebben zijn advies gevolgd. En daar hebben we geen seconde spijt van gehad. De taxichauffeur bracht ons inderdaad naar de lucky buddha (dus we hebben nu alle geluk van de wereld, altijd handig), daar spraken we ook nog weer een man die daar zat te bidden, die gelijk een praatje aanknoopte en vertelde dat hij werkte bij de UN en familie in Den Haag had etc. Hij raadde ons vooral aan om naar het exportcentrum te gaan. Ik kreeg bijna complot-gevoelens, maar ik denk toch dat het echt toeval was. Nou, toen dus naar het exportcentrum waar we uiteindelijk alleen een souvenirtje gekocht hebben, toen nog naar een winkel want dan kreeg onze chauffeur voedsel- en benzinebonnen, en hij zei het zo
eerlijk dat het hem daar om te doen was, dat we het nog gedaan hebben (als goede boeddhist moet je tenslotte af en toe goede daden verrichten). Toen door naar de tempel van de gouden berg, maar daar mochten we helaas niet op. Achteraf kwam ik er pas achter dat me dat ruim 300 treden (bij ruim 30 graden hitte) heeft bespaard, dus de activiteiten van de lucky buddha hebben me al gelijk de eerste winst opgeleverd :)) Na die gouden tempel-toestanden zijn we teruggereden met onze taxichauffeur naar de Wat Pho, het oorspronkelijke doel van onze reis. Wat kan ik er over zeggen, het was prachtig, alles goud, tempels, schitterend, prachtig, adembenemend. Om 17.00 uur ging het daar dicht en werden we buitengeveegd.
We besloten met de taxi naar het boks-stadion te gaan omdat Patrick ergens had gelezen dat er smaandags altijd Thai-boxen was. Het was fantastisch. Ik hou zelf helemaal niet van boksen, maar we kwamen weer in een wereld terecht waarvan je het bestaan niet vermoed. Er waren 3 rangen: 3e ring, 2e ring en 1e ring. Wij hadden voor de 2e ring gekozen en dat bleek perfect te zijn, omdat dat de rustigste was. Op de 3e ring (achter een soort kippengaas) stonden alle Thai’s compleet op elkaar gepropt, die een gigantisch kabaal maakten, omdat ze voortdurend staan te gokken en daarvoor met handgebaren en luidkeels geroep elkaar iets proberen duidelijk te maken. Daarnaast moeten ze ook nog kijken naar het gevecht en diegene waar ze op gegokt hebben aanmoedigen. Het was geweldig, een enorm heksenketel. De wedstrijden waren ook boordevol met rituelen, dansjes, knievallen voor de goden, trainers en ik weet niet wat. Ondertussen is er een vier man sterk orkestje met een fluiter, twee trommelaars en een belletjesman die de wedstrijden muzikaal ondersteunen. En vooraf uiteraard het volkslied waarbij het dus dood- en doodstil was. Het was een fantastische ervaring die onmogelijk echt uit te leggen is. Rond een uur of 9 hadden we het wel zo’n beetje gezien en hadden we honger, dus zijn we met een taxi teruggegaan naar het hotel, waar we bij de plaatselijke McDonalds nog een hamburger (broodje fishfilet) hebben gegeten en toen zijn we gauw gaan slapen.
Dag drie in Bangkok
De volgende dag hebben we weer op de boot gezeten richting pier 8. Daar zijn we overgestapt op een prive-boot om door de Klongs te varen (de kanalen van Bangkok) echt fantastisch waar je bij de mensen zo binnenkijkt. Daarna zijn we naar het grote paleis en de Wat Prae Keo (of zoiets) gegaan. De Wat Pho was gisteren al adembenemend mooi, dit was zelfs nog mooier. We hebben alles uitgebreid bekeken (ik geloof wel meer dan 100 foto’s gemaakt) en zijn tot het einde toe gebleven. Toen het dicht ging werden we weer buitengeveegd, en zijn we naar de boot gelopen, vandaar uit weer naar het beginpunt, om zo de Skytrain weer terug naar het hotel te nemen. Daar aangekomen hebben we nog maar even een uurtje genoten van het Heavenly bed, want we waren alletwee helemaal uitgeput en vielen gelijk in slaap. Na een verfrissend bad zijn we daarna weer de stad in gelopen, op zoek naar een restaurant dat aanbevolen werd in de reisgids, maar ik denk dat onze reisgids te oud is want we hebben het niet kunnen vinden. Wel zijn we nog even door de straat gelopen met allemaal gekleurde lampjes en meisjes die het waarschijnlijk erg warm hadden want ze droegen niet veel kleren :)) Patrick keek zijn ogen uit. Uhh.. hij zegt van niet :)) We zagen ook nog een hoop andere restaurants, maar uiteindelijk hebben we weer gekozen voor de Italiaan van de eerste avond (waarom iets nieuws proberen als er 100.000 restaurants zijn :)) Ik weet het, het slaat echt nergens op, maar het was de eerste keer heel goed bevallen en we waren niet ziek geworden, dus dat is ook wat waard. Na het eten weer even naar hetzelfde internetcafe, en daarna om half twaalf de koffer in gaan pakken.
Phuket
De volgende dag vroeg opgestaan en dat was moeilijk uit het heavenly bed. Om 7:45 zijn we gaan ontbijten. Om klokslag 8:40 stond de transfer klaar naar de luchthaven. Onderweg konden we zien waarom Bangkok een verkeersopstopping is. Alle verkeer richting de stad stond vast. Zelf op de tolwegen lange files om de stad in te komen. Dat hadden we niet gezien omdat we op zondag waren aangekomen (en toen waren er geen files). We waren op tijd op de luchthaven en konden inchecken bij elke balie. De vlucht was kort en duurde maar een uurtje. Vandaar werden we opgepikt op de luchthaven van Phuket door iemand van Hotelplan (die geen bordje had en nogal moeilijk te vinden was..) De rit naar het hotel duurde ongeveer 45 minuten en tijdens de rit is al duidelijk dat Phuket het Benidorm van Thailand is. Overal zaakjes en zaken die met toerisme te maken hebben. Heel veel bars en veel restaurants. Alleen zoveel dat het gewoon onoverzichtelijk is. Het valt nog mee geen ‘ friet van piet’ bord te hebben gezien. Het hotel Merlin Beach is prima. Het is een 4/5 sterren resort. Het mist de klasse van het Tanjung Rhu (en hopelijk Koh Racha), maar de faciliteiten zijn prima. We hebben nog even lekker in het zwembad gelegen en zijn een hapje wezen eten in een van de restaurants van het hotel. Daarna nog een drankje in de lounge met karoake (althans zo klonk het) gedronken en toen lekker naar bed.
De tweede dag in Phuket is een echte zwembaddag. Er zijn drie zwembaden waarvan we de rustigste uitkiezen. Het zwembad grenst aan de kamers op de begane grond, de pool-access-zwembaden. Helaas zijn deze allemaal vol en kunnen we niet upgraden, maar we gaan proberen om er wel eentje te krijgen voor de laatste dag wanneer we nog een nachtje terugkomen na Koh Racha. In de ochtend komt ook de hostess Christine van Hotelplan boeken en als heuse toeristen boeken we via haar een toer naar de Phang Nga bay voor de volgende dag. Ook maken we via haar een reservering bij Baan Rim Pa, het beroemde Thaise restaurant boven op een klif. Het eten is heerlijk en je zit in een superromantische omgeving. Na het diner struinen we de boulevard af langs de honderdduizend restaurantjes en pongelwinkeltjes en verkopers om onze slag te slaan qua souvenirs. Patong is enorm veranderd in vergelijking met 11 jaar geleden. Het is enorm toeristisch en groot geworden en het is een drukte van belang. Maar de sfeer is heel ontspannen en verkopers dringen nauwelijks aan wanneer je ‘nee, dank je’ zegt. We gaan op zoek naar een heus nep Rado-horloge voor een collega, ik heb van haar het voorbeeld meegekregen. Ondanks het feit dat er duizenden horloges liggen uitgestald vinden we nergens Rado. Daarom uiteindelijk maar gevraagd aan een verkoper en we worden meegenomen naar een afgesloten kamertje waar met de nodige geheimzinnigheid nog veel meer horloges tevoorschijn worden getoverd. Helaas, het bewuste horloge zit er niet bij. Dan maar bij de volgende gevraagd, en het ritueel herhaalt zich. Deze keer hebben we wel geluk en Patrick kan zijn beste onderhandelingstactieken erop loslaten. Het lukt om het horloge te kopen voor de prijs die wij willen en tevreden gaan we verder. Overal moet worden geboden met behulp van de rekenmachine maar Patrick is een ware afdinger/groot toneelspeler zodat we nergens te veel betalen (maximaal 50% van de gevraagde prijs. De nodige souvenirs rijker gaan we weer terug met de tjuk-tjuk (ook afdingen) gaan we weer terug naar het Merlin Beach, dat toch nog een heel eind van de boulevard op een berg ligt.
Phang Nga
De volgende ochtend worden we opgehaald door een busje dat ons naar de Phang Nga bay brengt voor een kano-tocht. De baai is onder meer beroemd vanwege het James Bond eiland waar de film the man with the golden gun is opgenomen. Het is een onvergetelijke belevenis. Op de boot worden we gekoppeld aan een peddelaar, in ons geval … die oorspronkelijk uit Eindhoven komt maar al jaren in Thailand woont. We bezoeken met de kano een aantal rots-eilanden met daarin grote grotten. Soms moet je liggen om in het binnenste van het eiland te komen. Het is zo prachtig, doodstil en heel apart om in het binnenste van een eiland te peddelen met om je heen de hoog oprijzende wanden van de rotsen. Zo bekijken we een aantal eilanden waarbij we steeds weer terugkeren naar de boot die dan weer een eindje verder vaart. Op de boot krijgen we fruit en drinken zoveel we willen. Na de laatste kanotocht wordt het diner aan boord geserveerd wat wonderbaarlijk lekker smaakt. De beloofde zonsondergang is helaas wat minder omdat het weer betrekt en donkere wolken zich samentrekken. We houden het dan ook niet droog en een tropische regenbui zorgt voor een lekkere verkoeling. In het donker keert de boot weer terug naar de haven waar we via een mega-enge loopbrug uiteindelijk weer voet aan vaste wal zetten. Hoewel heel erg toeristisch was het een van de mooiste tochten die ik ooit heb meegemaakt. Het busje brengt ons tenslotte weer terug bij het hotel en doodmoe van de hele dag vallen we in slaap.
Koh Racha
In het hotel hebben we een taxi geregeld die ons naar de Chalong-pier brengt vanwaaruit we vervolgens met de speedboot naar Koh Racha gaan. Het is een tocht van ca. 3 kwartier over open zee, maar de zee is rustig en het loopt allemaal zeer voorspoedig. Koh Racha is een onbewoond eiland waar tot voor kort alleen wat backpackershotelletjes waren. Sinds het begin van het jaar is er een super de luxe resort gebouwd met twee-onder-eenkap en vrijstaande villa’s. De website zag er prachtig uit en zo is het in werkelijkheid ook. Het is allemaal heel erg wit, met schitterend licht (zelfs onder het bed) en alles is super-design. Echt een droom. Alleen het maagdelijk witte verlaten strand blijkt iets minder verlaten te zijn, het staat vol met ligstoelen omdat er dagelijks zo’n veertig boten met dagjesmensen aanleggen bij het strand. Je kunt namelijk vanaf het strand fantastisch snorkelen en duiken en dat trekt veel mensen. We verblijven 6 nachten op Koh Racha en hebben een fantastische tijd. De dagen bestaan uit opstaan, ontbijten (iedere ochtend krijg ik een speciaal ei van de kok die al op de uitkijk staat wanneer ik kom), liggen aan het zwembad (met muziek onder water), beetje zwemmen, snorkelen in de zee, boekje lezen (de Da Vinci Code) en s avonds eten in de buitenlucht bij het beach-restaurant. Het is een sprookje zo mooi. Vooraf heb ik via de website al contact gehad met Marianne en Dirk die bijna weggaan wanneer wij aankomen op het eiland. Met hen brengen we nog een heel gezellige avond door op het terras voor hun villa voordat ze weer vertrekken. Koh Racha is een klein paradijsje op aarde. Omdat het hotel nog gloednieuw is merk je wel dat er nog wat aanloopproblemen zijn met het personeel (zo krijgen we eerst een superior-villa ipv. de deluxe villa die we geboekt hebben, en kan hetzelfde bestelde gerecht er iedere avond geheel anders uitzien) maar dat zijn maar futiliteiten. De omgeving, de architectuur, de aankleding, het prachtig witte strand, het is een droombestemming.
Terug naar Phuket
Helaas komt aan alle goede dingen weer een eind en moeten we weer terug naar het vasteland. Deze keer is de tocht met de speedboot een stuk minder aangenaam. Het is ruwe zee en al snel wordt een Japans meisje zeeziek. Ook ik voel me niet helemaal lekker en zweer (zoals normaal tijdens turbulentie in een vliegtuig) dat ik nooit meer op vakantie ga. Maar na drie kwartier komen we toch weer heelhuids aan de kade en is het leed snel geleden. Nog wat wiebelig stappen we weer in de Mercedes-taxi die we hebben gereserveerd om terug te gaan naar het Merlin Beach. We blijven daar nog een nachtje omdat het vliegtuig pas laat in de avond vertrekt en we anders zo lang op het vliegveld zouden moeten wachten. Aangekomen bij het Merlin Beach worden we onthaald als returning guests en krijgen we allerlei kortingsbonnen. Ook is het gelukt om een pool-accessroom te krijgen en zo kunnen we vanuit onze hotelkamer zo in het zwembad springen. Bij de kortingsbonnen zit ook een bon voor de spa, waar we heengaan. We kiezen alle twee voor een ontspanningsmassage en het volgende uur liggen we totaal ontspannen te genieten van een heerlijke massage. Na afloop frissen we ons op in de kamer en gaan we eten bij het Thaise restaurant in het hotel. De laatste nacht slapen, nog een keer ontbijten en we hebben nog tijd voor een laatste zwembadochtend. En daarna het bekende ritueel van koffers inpakken, transfer naar de luchthaven om zo met het vliegtuig van Phuket naar Bangkok te gaan.
Terugreis
Omdat we businessclass vliegen en ze op Phuket niet business kunnen doorlabelen besluiten we de koffers op Bangkok zelf opnieuw in te checken. Op die manier hebben we bij aankomst het voordeel dat we als eersten onze koffers van de band kunnen halen.
In Bangkok aangekomen moeten we met een bus het hele vliegveld over om van de domestic naar de international terminal te gaan. Er staan al lange rijen bij de incheckbalies, maar wat een genot, we kunnen zo doorlopen naar de aparte businessbalie, met rode loper. Ook kunnen we gebruik maken van de lounge van China Airlines. Helaas, wat een kleine bedompte ruimte, de slechtste lounge die we tot nog toe meegemaakt hebben. Maar goed, nog altijd beter dan hangen op gewone stoeltjes, het vliegtuig gaat pas om 01.00 uur dus we hebben nog een hele tijd door te brengen. Na een prima terugvlucht waar we weinig van meekrijgen omdat we het grootste gedeelte slapend doorbrengen landen we ‘s ochtends vroeg weer op Schiphol.
Naschrift
Een kleine twee weken later worden we op tweede Kerstdag opgeschrikt door de berichten over de tsunami die ook de kust van Thailand heeft geraakt. Hoewel de eerste berichten in de ochtend nog weinig zeggen beseffen we direct hoe groot de ramp moet zijn. We hebben tenslotte gezien hoe dicht de boulevard in Patong bij de zee ligt, hoe druk het daar is, hoeveel mensen er op de stranden liggen, hoe onbeschermd Koh Racha midden in het getroffen gebied ligt. Dagenlang volgen we de berichtgeving op de voet en de beelden die langzaam tot ons komen zijn verschrikkelijk. Ik zie zoveel foto’s en filmpjes van plekken waar we nog maar zo kort daarvoor hebben gelopen. Herken de plaatsen waar we zijn geweest en denk aan alle mensen die we hebben gezien of gesproken. Hoe zou het zijn met dat aardige mannetje van de snorkels, hoe met die lieve kok die iedere ochtend mijn speciale Thaise ei bakte, wat met al die mensen die we ontmoet hebben. We vrezen het allerergste. Via internet kom ik erachter dat zowel het Merlin Beach als the Racha hard zijn geraakt. Beide hotels zijn gesloten en moeten opnieuw opgebouwd worden, beiden zijn ze voor minimaal een half jaar dicht. Dat betekent dat twee van de drie hotels waar wij zo’n heerlijke vakantie hadden niet meer in bedrijf zijn. Het voelt zo surrealistisch. Het enige lichtpuntje is dat we in via de website van the Racha weten dat er slechts een persoon een ‘minor injury’ heeft gehad, er zijn daar verder geen slachtoffers gevallen wat volgens ons een echt wonder is, gezien de grote hoeveelheden mensen dagelijks op het strand. Hoe het bij het Merlin Beach is gegaan weten we niet. Ik loop dagen met een enorme knoop in mijn maag en besef eens te meer hoe kostbaar het leven is. Lange tijd kan ik niet eens aan de vakantie terugdenken zonder heel verdrietig te worden en ben ik ook niet in de stemming om een volgende vakantie te boeken. Maar met de tijd komen ook weer de berichten hoe de Thai alles weer op aan het bouwen zijn en schreeuwen om nieuwe toeristen. Komende december gaan we weer, het is en blijft tenslotte een heerlijk land dat zeker nu alle toeristen extra goed kan gebruiken.