Patrick 
Patrick 
Hotels/Overnachtingen
Holiday Inn Express
Reisverslag
Vandaag gaan we van Sedona naar de Grand Canyon. Bij het vertrek vanuit Sedona doen we eerst nog even de Seven Mile Loop. Een mooie rondrit door de rode bergen rondom Sedona. Van daaruit gaan we via interstate 17 en interstate 40 naar het dorpje Williams aan Route 66. Het weer onderweg is niet best, maar als we in Williams aankomen klaart het weer op.
Williams is een heel mooi stadje waar de sfeer van Route 66 nog echt leeft. Het stadje bestaat eigenlijk maar uit 2 wegen en een heleboel oude gebouwen uit de 60er jaren. Er is nog een orginele diner en ook 2 motels die nog uit die tijd stammen. We hebben er heerlijk in de diner gegeten (waar de serveerster ongeveer 80 jaar was, hoezo doorwerken na je 65ste…). Ik heb nog getankt bij een oude pomp die je zelf aan en uit moest zetten met een hendel (hadden we vroeger in NL ook).
Van Williams uit zijn we de highway opgegaan naar Tusayan. Die weg heb ik in oktober ook al een keer gereden toen we in Vegas waren. Na een uur zijn we aangekomen in Tusayan. Het plaatje bestaande uit 3 hotels een Wendy een mcDonalds en een IMAX theater. De vorige keer sliepen we in The Grand (Hotel), maar nu hebben we gekozen voor de Holiday Inn Express. Check-in was redelijk druk, maar het verliep allemaal voorspoedig. Op de parkeerplaats kwamen we natuurlijk ook al meteen weer Nederlanders tegen. Die waren er trouwens genoeg in de Canyon (ook met kinderen gezien de mei vakantie). We hebben de spullen op de kamer neergelegd en zijn de Canyon ingereden. Dat is en blijft een machtig gezicht. Je kan wel uitleggen hoe groots het is, maar als je het niet gezien hebt, is het moeilijk te bevatten. We zijn ook nog even naar het bezoekscentrum geweest en hebben er nog wat inkopen gedaan. Weer terug naar het hotel even opfrissen en door naar het IMAX theater.
Daar draaide een film van de Grand Canyon. Op zich best een leuke film (al duurt hij maar 35 minuten).
We gaan van het IMAX theater naar The Grand om wat te eten en om te genieten van de ‘Native American Dancers’. Ik heb ze vorige keer gezien en je lacht je een breuk. We beginnen de avond met Buck onze country zanger, die best een aardig deuntje op zijn Banjo weggeeft. De ober (indiaan) wil ons niet helpen omdat we aan de verkeerde kant van het hekje zitten (we zitten in de Bar en niet in het restaurant). De barkeeper die ook het eten moet doen is vanavond alleen en kan het eigenlijk allemaal niet aan. Het is beroerd om te zien hoe onvriendelijke die indianen zijn als het op gastvrijheid aankomt. Zoals je hier vaak hoort ‘They Couldn’t Care Less…’. Maar goed, onze Barkeeper (geen indiaan) doet erg zijn best en we krijgen zowaar wat te eten (nog warm ook ). Daarbij is aan een tafeltje zitten met een Blue Moon biertje en luisteren naar Buck ook geen straf
Als de dansers hun opwachting maken is het helemaal dolle pret. Zelden zo een droevig iets gezien. De chieft staat wat te murmelen en de danser doen iets wat op jumpstyle lijkt. Ze doen ook allemaal iets anders dus het is niet echt geloofwaardig. De enige die een echt act kan is een indiaan met hoepels. Daar is die best goed in, maar die hoort eerder op de kermis dan bij een Native American Dancer show… Het is echter wel geweldig om te zien. Zeker als je ziet hoe serieus het publiek (65+ witte amerikanen er op reageert).
Aan het einde van de avond lekker terug naar het hotel en de volgende morgen weer vroeg naar de Canyon.